Archeologisch genoegen.

Anuradhapura is de voormalige hoofdstad van Sri Lanka in de tijd dat ze hier nog koningen hadden en niet onder Indiaas of ander bewind vielen. Ofwel, van 247 BC tot 303 AC waren hier koningen. Vooral de laatste leed erg aan hoogmoedswaanzin; hij wou de hoogste Dagoba maken van de hele wereld naast het grootste boeddhistische complex. En laat dit gebied nu net Jetavanarama heten... Jullie snappen mijn fascinatie om dit vandaag als eerste te bekijken. Behalve de gerestaureerde Dagoba en het museum was het allemaal redelijk verruïneerd. Maar in het complex konden 3000 monniken gehuisvest worden, en natuurlijk had deze koning ernaast ook nog een leuk optrekje gebouwd voor zichzelf en zijn hofhouding zodat hij zijn eigen pracht en praal kon aanschouwen.
De Dagoda's bevatten vroeger overigens schatten en veelal een reliek van Boeddha, maar zijn in de loop der tijden bij het weten van de Srilankezen vrijwel allemaal geplunderd.
Toch was dit al met al een indrukwekkend gezicht, net als alle andere Dagoda's en ruïnes die ik gezien heb. En toch... Was mijn afsluiter, moe en wel, toch indrukwekkend. Niet vanwege het gebouw, maar juist vanwege de beleving. In deze stad staat namelijk de oudste Bodi Tree van het land, en daar is een complex omheen gebouwd. Op een reguliere werkdag komen hier al honderden gelovigen op af om bloemen te offeren, in het weekend minimaal 1000. Gebedsvlaggen worden in de omgeving van de boom gehangen, groepen gelovigen chanten samen hun gebeden, er worden volop bloemen geofferd, iedereen loopt een cirkel om de boom, kortom een feest voor het oog, maar vooral het gevoel. Sri Maha Bodhi is een heel bijzondere plaats hier, en er is geen foto die dat gevoel kan pakken. De apen, twee soorten Makaken, varen hier wel bij; zij laten zich de geofferde en verwijderde bloemen graag smaken.